Gömleğim üzerime ‘cuk’ diye oturmuştu. Ceketim beni sıkıyordu. Havanın serinlemesinden dolayı üzerime aldığım ceket; gittikçe bedenimi zorluyor, beni rahatsız ediyordu. Ceketim ve bedenim ile olan münasebetimi tam yatıştırmış iken, üzerime odaklanan bir çift göz ile temas halinde, kendimi buldum. Yolda yürür iken bir çift göz ile karşı karşıya kalmıştım. Üzerime odaklanmış gözleriyle savrula savrula sokakta yürüyordu ve elindeki baston ile bakışlarını bana doğru dikmişti. Bu bir çift göz; yeşil gözlere sahip, beyaz tenli ve sarışın bir teyzeye aitti. Üzerime odaklanan bu yeşil gözlere bakmayı sürdürdüm. ‘Bu gözleri nerden hatırlıyordum?’ diye içimden geçiriyordum. Bu teyzenin bakışları altında yolumda ilerlerken aklıma gelen bir anı gözümde canlanıverdi. Bu yeşil gözleri tanıyordum. Evet! Bu yeşil gözlerin sahibi Ayşe teyzeydi. Eskiden bizim mahallede oturan Ayşe teyze, eski komşularını ziyarete gelmişti. Gençliğinde; dimdik duran, aksamadan yolda yürüyen, sevimli bir teyzeydi. Şimdi ise; elindeki bastonu ile güçlükle ayakta durabilen Ayşe teyze, beni tanımış gibi, gözlerini üzerime doğru yönlendirmişti. Çocukluktan çıkıp, bir erkek adam dönüştüğümü, sakallarımın çıktığını ve saçlarımı rüzgârın estiği yöne doğru taradığımı görünce; ‘işte genç bir delikanlı!’ diye içinden geçirmişti. ‘Bu gencin çocukluğunu hatırlarım, benim elimde büyüdü’ diye mahalleliye anlatmak istiyordu. Benim aklıma takılan şey ise; Ayşe teyzenin ihtiyarlayıp, elindeki baston ile sokaktan geçivermesiydi.
Yıllar akıp gitmişti ve aradan tam 20 yıl geçmişti. Ben; Ayşe teyzeyi hatırlamakta güçlük çekerken, Ayşe teyze; beni bir bakışı ile tanımıştı. Elden ayaktan düşmemişti belki, Ayşe teyzenin ihtiyarlığı ve ayaklarındaki yük; ona ağır gelmeye başlamıştı.
Ayşe teyze ile karşılaşmam beni, hem çocukluğuma hem de ihtiyarlığıma götürmüştü. İhtiyarlığım ve çocukluğum arasında gidip gelmiştim. Bir zaman yolculuğuna çıkmıştım. Bu zaman yolculuğundan anladığım ve rabbimden istediğim tek şey; ‘Allah'ım, beni ele ayağa düşürme. Ne zaman ki ele ayağa düşersem; emanetini geri al.’